Śmierć zawsze przychodzi nie w porę.

Ksiądz i poeta, Jan Twardowski, napisał słowa,

które niezwykle pasują do Pani – Pani Genowefo:

Odeszłaś cicho, bez słów pożegnania

jakbyś nie chciała swym odejściem smucić…

jakbyś wierzyła w godzinę rozstania,

że masz niebawem z dobrą wieścią wrócić”

Jeżeli powiemy, że żegnamy Genowefę Barełkowską

– może to zabrzmieć sztucznie, zbyt oficjalnie, obco.

Powiem więc – zebraliśmy się pożegnać

 i odprowadzić na miejsce wiecznego spoczynku – Panią Genię

– uśmiechniętą, pełną ciepła i troski o młodego człowieka polonistkę.         

Pozwolę sobie na krótkie przypomnienie jej dokonań

 i przywołanie wspomnień o człowieku z otwartym sercem.

Nauka i praca w zawodzie nauczyciela rozpoczęła się dla Pani Genowefy

w bardzo trudnych czasach, lata 50. ubiegłego wieku

nie były przychylne osobom z jasno określonym systemem wartości.

Nie przeszkodziło to jej  jednak ukończyć Kursu Nauczycielskiego,

a w 1966 r. zdobyć Dyplom Studium na kierunku filologia polska,

by ostatecznie w 1977 r. otrzymać dyplom kwalifikacji

równoznaczny studiom wyższym na tymże kierunku.

Początek swojej nauczycielskiej drogi związała z 4 szkołami podstawowymi,                            

w Kąkolewie, Brodach, Grąblewie i Kobylnikach.

Od 1967 pracowała w Zasadniczej Szkole dla Pracujących w Grodzisku Wlkp.

a od 1 września 1979 r. została przeniesiona do Zespołu Szkół w Grodzisku.

Decyzję o przejściu na emeryturę podjęła w 1984 r.,

ale nie przestała być aktywna zawodowo jeszcze do roku 1988.

Na kartach jej kariery możemy zapisać uzyskanie w 1972 r.

tytułu służbowego nauczyciela dyplomowanego,

w trzy lata później została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.

W 1981 r. otrzymała nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania.

Rok 1984 przyniósł kolejne wyróżnienie

– nagrodę I Stopnia od Gminnego Dyrektora Szkoły.

Mnogość tych informacji pokazuje jak wiele działań podjęła nasza Pani Genia,

ale to, co najważniejsze,

to pasja i zaangażowanie w pracę nauczyciela i wychowawcy.

Była i pozostanie w naszej pamięci jako osoba o szczególnej wrażliwości,

głęboko związana z miejscem, w którym żyła,

i ludźmi z którymi wchodziła w różne relacje.

Świadczy o tym jej zaangażowanie w przygotowanie

oraz osiągnięte wyniki na forum wojewódzkim

w konkursach wiedzy o Wielkopolsce,

wiedzy o sztuce  i zasad dobrego wychowania.

Wielokrotnie młodzież pod jej kierunkiem zdobywała

najwyższe miejsca na tego typu imprezach.

Pamiętamy również jej szczególną troskę o wychowanków,

żyjących w trudnych warunkach, potrzebujących i niepełnosprawnych.

Nie stała obok, zawsze działała i motywowała innych do niesienia pomocy.

W ten sposób realizowała ideały mieszczące się w słowie „nauczyciel”.

 Lubiła towarzystwo, kochała sztukę i literaturę….

Przeżyła swoje życie w najpiękniejszy ze sposobów.

 Swym charakterem, postawą życiową, poświęceniem wobec dzieci

 i najbliższych, pogodą ducha, otwartością, pokazała nam,

co jest w życiu ważne.

Kochała pracę, a dobro dziecka było dla niej najważniejsze.

Zapalamy dziś symboliczny znicz pamięci i wierzymy,

że będzie on płonął w sercach wszystkich,

 w których pozostawiła Pani swój ślad.

Pani Geniu dziękujemy.

Społeczność Zespołu Szkół Technicznych

im. Eugeniusza Kwiatkowskiego

w Grodzisku Wielkopolskim